دیروز به طور اتفاقی چند بار با این شعر محمد علی بهمنی برخورد کردم

من با غزلي قانعم و با غزلي شاد
تا باد ز دنياي شما قسمتم اين باد
ويرانه نشينم من و بيت غزلم را
هرگز نفروشم به دو صد خانه ي آباد
من حسرت پرواز ندارم به دل آري
در من قفسي هست كه مي خواهدم آزاد
اي بال تخيل ببر آنجا غزلم را
كش مردم آزاده بگويند مريزاد
من شاعرم و روز و شبم فرق ندارد
آرام چه مي جويي از اين زاده ي اضداد ؟
مي خواهم از اين پس همه از عشق بگويم
يك عمر عبث داد زدم بر سر بيداد
مگذار كه دندانزده ي غم شود اي دوست
اين سيب كه ناچيده به دامان تو افتاد




تا برگی از پیچکی دیگر...

دوستت دارم
خراشی همیشه سبز
بر تن توت خشک خانه مادربزگ !




تا برگی از پیچکی دیگر...

قناری خانه مان نمی خواند
فکر کنم قفس open می خواهد!



تا برگی از پیچکی دیگر

سنگ تیپا خورده
پیاده رو
و
عابری که می آید!




تا برگی از پیچکی دیگر...

آسمان خورشید را درآغوش دارد و می خندد. کویر هم می سوزد و می خندد کودک شربت فروش شربتهای داغش را خودش می خورد و می خندد و پدر با دستان تهی، چهره آفتاب سوخته اش را به دیوار می گرداند و نمی خندد!

سلام

ناچیده های دلم را زین پس در این خانه نگه می دارم .
تا برگی از پیچکی دیگر